Her insanın içinde yaşayan bir yabancı vardır. Bu yabancı, bizim en mahrem düşüncelerimizi bilir ama bizim irademizie tabi değildir. O, bizim aklımızdır ama aynı zamanda bizden bağımsızdır.

Bu yabancı sürekli konuşur, yargılar, eleştirir. Hiç susmaz, hiç dinlenmez. Geçmişi analiz eder, geleceği planlar, şimdiki anı bozar. O, bizim kendi kendimizle olan ilişkimizin kaynağıdır.

İçimizdeki bu yabancı sayesinde kendimizi dışarıdan izleyebiliriz. Ama aynı zamanda bu yabancı yüzünden hiç huzur bulamayız. O sürekli bizimle konuşur ama hiç bizi dinlemez.

Bu durum, modern insanın temel problemidir. Artık doğal varlıklar değiliz; sürekli kendi kendimizi gözleyen, değerlendiren, yargılayan yapay varlıklarız.

İçimizdeki yabancı, bizi hem üstün kılar hem de zavallı. Üstün kılar çünkü düşünebiliriz, zavallı kılar çünkü hiç rahat edemeyiz.